اغلب، تلاش برای دستیابی به عملکرد ورزشی یا رشد عضلانی فوق‌العاده، اراده انسان را در برابر زیست‌شناسی انسان قرار می‌دهد. بر اساس یک تحلیل تخصصی از محدودیت‌های فیزیولوژیکی، همان مکانیزمی که از ما محافظت می‌کند—یعنی سیستم ایمنی—نیروی اصلی مسئول محدود کردن رشد نیز هست، مفهومی که اغلب توسط مربیانی که صرفاً بر حجم و شدت تمرکز دارند، نادیده گرفته می‌شود.
سیستم ایمنی به عنوان تنظیم‌کننده نهایی
استدلال اصلی ساده است: سیستم ایمنی به عنوان یک تنظیم‌کننده طبیعی رشد عمل می‌کند.
چرا؟ از دیدگاه تکاملی و بیولوژیکی، حفظ بافت بیش از حد—چه عضله باشد چه سایر ساختارهای سلولی—هزینه‌بر است. ارگانیسم باید انرژی و منابع عظیمی را برای پشتیبانی، محافظت و نظارت بر این "سلول‌های اضافی" صرف کند. بر اساس این دیدگاه، سیستم ایمنی برای جلوگیری از این تخلیه بیش از حد منابع مداخله می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که بار دائمی حفظ رشد "غیرموجه" ارزش هزینه را ندارد. در اصل، بدن شما با جلوگیری از "بزرگ شدن بیش از حد" از بقای طولانی‌مدت خود محافظت می‌کند.
نقطه کور مربی
این واقعیت بیولوژیکی تنش اساسی با دنیای عملکرد مدرن ایجاد می‌کند.
متن به شدت از بسیاری از مربیان و تمرین‌دهندگان ($\text{مربيا}$) انتقاد می‌کند و استدلال می‌کند که آنها بر یک سوال اساسی و تقریباً مبتدیانه متمرکز هستند: "چگونه می‌توانیم به رشد بیشتری دست یابیم؟"
استدلال می‌کند که نشانه واقعی یک متخصص، تغییر در تمرکز است. یک متخصص واقعی—چه مربی، چه استاد و چه پزشک—نباید نگران شروع رشد باشد، بلکه باید نگران چالش پیشرفته‌تری باشد: "چگونه می‌توانم رشد به دست آمده را تثبیت و حفظ کنم و در عین حال سلامت و ایمنی بیولوژیکی (یا 'ایمنی') ورزشکار را در چارچوب برنامه تمرینی تضمین کنم؟" عدم توجه به این تعادل حیاتی بین عملکرد و محافظت فیزیولوژیکی، نشان‌دهنده سوء تفاهم اساسی از محدودیت‌های تطبیقی بدن است.
خطرات سرکوب سیستم ایمنی
برخی در جامعه عملکرد، در مواجهه با این سقف بیولوژیکی، به مداخله دارویی متوسل می‌شوند تا محدودیت‌های طبیعی بدن را نادیده بگیرند.
این تحلیل به استفاده از داروهای کورتیکواستروئیدی (مانند دگزامتازون یا بتامتازون) اشاره می‌کند که برای وارد کردن "شوک" به سیستم ایمنی استفاده می‌شوند. هدف این است که به طور موقت پاسخ ایمنی را سرکوب کنند، در نتیجه از متوقف کردن رشدی که توسط سایر پروتکل‌های عملکرد تحریک می‌شود، جلوگیری کنند.
با این حال، متن یک هشدار جدی صادر می‌کند: این تاکتیک یک "عمل نسبتاً خطرناک" تلقی می‌شود. سرکوب گسترده سیستمیک سیستم ایمنی خطرات بهداشتی قابل توجهی را به همراه دارد و مکانیسم دفاعی اصلی بدن را برای دستاوردهای کوتاه مدت قربانی می‌کند.
درخواستی برای مسیرهای جدید و ایمن‌تر
نتیجه‌گیری نهایی از یک جایگزین پیچیده و ایمن‌تر برای این سرکوب خطرناک حمایت می‌کند.
به جای خنثی کردن گسترده سیستم محافظتی بدن، رویکرد ترجیحی—به شرطی که منابع ورزشکار اجازه دهد—تحریک یک مسیر یا مکانیسم رشد جدید و جایگزین است. این استراتژی با درگیر کردن یک مکانیسم بیولوژیکی کاملاً جدید، مسیر رشد فعلی و خسته شده را دور می‌زند. این امر امکان پیشرفت مداوم را بدون درگیر شدن در عمل خطرناک سرکوب سیستم ایمنی به صورت عمده فراهم می‌کند و اطمینان می‌دهد که دستاوردهای عملکرد به گونه‌ای دنبال می‌شوند که به یکپارچگی و ایمنی کل ارگانیسم احترام بگذارند.