برای ورزشکاران، حفظ اوج آمادگی جسمانی از اهمیت بالایی برخوردار است و فراتر از زمین تمرین می رود. در حالی که مواد افزایش دهنده عملکرد اغلب در صدر اخبار قرار دارند، داروهای رایجی که برای رفع نگرانی های روزمره سلامتی استفاده می شوند نیز می توانند پیامدهای قابل توجهی برای ورزش های رقابتی داشته باشند. در میان این داروها، فیناستراید و ماینوکسیدیل - درمان های پرکاربرد برای آلوپسی آندروژنتیک (طاسی با الگوی مردانه) - به دلیل مکانیسم های متمایز و اثرات بالقوه آنها بر فیزیولوژی ورزشکار، وضعیت آزمایش دارو و سلامت روان، نیازمند بررسی عمیق تری هستند.
فیناستراید: بندبازی هورمونی
فیناستراید یک ترکیب ضد آندروژن است که با مهار آنزیم 5-آلفا ردوکتاز (5-AR) عمل می کند. این آنزیم مسئول تبدیل آندروژن قوی تستوسترون (T) به دی هیدروتستوسترون (DHT) است. از آنجایی که DHT هورمون اصلی مسئول کوچک کردن فولیکول های مو و ایجاد طاسی است، فیناستراید به طور موثری غلظت آن را در پوست سر و به صورت سیستمیک کاهش می دهد.
نگرانی های ورزشی و نظارتی
رابطه بین فیناستراید و ورزش پیچیده است و بر تعامل آن با سیستم غدد درون ریز متمرکز است:
-
تستوسترون و DHT: در حالی که فیناستراید در درجه اول DHT را کاهش می دهد، اغلب منجر به افزایش جبرانی در سطح تستوسترون در گردش خون می شود، زیرا مسیر تبدیل تا حدی مسدود شده است.
-
اثر پوشانندگی: از لحاظ تاریخی، فیناستراید به دلیل خواص "پوشانندگی" بالقوه اش، مورد توجه آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ (WADA) بوده است. با تغییر نسبت تستوسترون به متابولیت های آن در ادرار، سطوح بالای سیستمیک فیناستراید می تواند به طور نظری استفاده از تستوسترون اگزوژن (مصنوعی) یا سایر استروئیدهای آنابولیک را در آزمایش های ضد دوپینگ پنهان کند. WADA قبلاً فیناستراید را ممنوع کرده بود، اما پس از پیشرفت در آزمایشها که به آزمایشگاهها اجازه داد تا به طور مطمئنتری بین استفاده از فیناستراید و دوپینگ استروئیدی تمایز قائل شوند، در سال 2009 آن را از فهرست ممنوعه حذف کرد. ورزشکاران همچنان باید از این زمینه تاریخی آگاه باشند و اطمینان حاصل کنند که سازمان های ضد دوپینگ آنها از استفاده از آن مطلع هستند، زیرا الزامات گزارش دهی متفاوت است.
-
تاثیر بر عملکرد: سرکوب سیستمیک DHT سوالاتی را در مورد عملکرد عضلات ایجاد می کند. DHT در قدرت عضلانی و فعالیت سیستم عصبی مرکزی نقش دارد، اگرچه کمتر از تستوسترون مورد مطالعه قرار گرفته است. برای ورزشکاران در ورزش هایی که نیاز به حداکثر قدرت یا توان انفجاری دارند، هرگونه تداخل در مسیرهای آندروژنی، حتی اگر در درجه اول DHT را هدف قرار دهد، یک نکته نگران کننده است، اگرچه به طور کلی کاهش قابل توجه عملکرد با دوزهای استاندارد به طور گسترده گزارش نشده است.
ماینوکسیدیل: مزیت گشادکنندگی عروق
در مقابل، ماینوکسیدیل از طریق یک مکانیسم غیر هورمونی عمل می کند. در اصل به عنوان یک داروی خوراکی برای فشار خون بالا ساخته شد، اما مشخص شد که عارضه جانبی هیپرتریکوز (رشد بیش از حد مو) دارد. اعتقاد بر این است که استفاده موضعی آن با موارد زیر باعث تحریک رشد مو می شود:
-
گشاد شدن عروق: این دارو یک گشادکننده عروق قوی است، به این معنی که رگ های خونی را گشاد می کند. این امر جریان خون به پوست سر را افزایش می دهد و اکسیژن، مواد مغذی و هورمون های بیشتری را به فولیکول های مو می رساند، که اساساً اندام های بسیار متابولیکی هستند.
-
تحریک فولیکول: تصور می شود که مدت زمان فاز آناژن (رشد) چرخه مو را افزایش می دهد و به طور بالقوه فولیکول های در حال استراحت را تحریک می کند.
ارتباط ورزشی
ماینوکسیدیل به طور کلی یک ماده کم خطر در دنیای ورزش در نظر گرفته می شود:
-
وضعیت دوپینگ: ماینوکسیدیل موضعی در فهرست ممنوعه WADA نیست. مکانیسم اثر آن هیچ خاصیت شناخته شده ای برای افزایش عملکرد ندارد.
-
جذب سیستمیک: هنگامی که به صورت موضعی استفاده می شود، جذب سیستمیک معمولاً کم است. با این حال، دوزهای بالا یا موانع پوستی آسیب دیده می تواند قرار گرفتن در معرض سیستمیک را افزایش دهد. برای یک ورزشکار، به ویژه کسانی که با کم آبی بدن یا کاهش سریع وزن سروکار دارند، هرگونه جذب سیستمیک می تواند از نظر تئوری بر فشار خون و ضربان قلب تأثیر بگذارد، اگرچه این امر در دوزهای موضعی استاندارد نادر است.
ترکیب هم افزایی: استفاده موضعی
تصاویری که ارائه کردید پروتکلی را برای ترکیب فیناستراید با ماینوکسیدیل برای تحویل موضعی نشان می دهد. این رویکرد نشان دهنده تمایل فزاینده برای به حداکثر رساندن مزایای درمانی و در عین حال به حداقل رساندن عوارض جانبی سیستمیک است.
اصل ساده است:
با استفاده مستقیم از فیناستراید بر روی پوست سر، غلظت دارو به صورت موضعی به حداکثر می رسد و فولیکول های مو را هدف قرار می دهد در حالی که میزان ورود آن به جریان خون عمومی را به طور قابل توجهی کاهش می دهد. این استراتژی تلاش می کند تا عوارض جانبی هورمونی (اختلال نعوظ، تغییرات خلقی) را که هنگام سرکوب سطح DHT سیستمیک در سراسر بدن رخ می دهد، کاهش دهد.
تاثیر روانی و سلامت روان
در نهایت، بحث در مورد درمان های ریزش مو بدون اذعان به تلفات روانی عمیقی که ریزش مو می تواند به همراه داشته باشد، به ویژه برای ورزشکارانی که تصویر آنها ارتباط نزدیکی با درک عمومی و اعتماد به نفس دارد، ناقص است.
-
اعتماد به نفس و عملکرد: برای ورزشکاران، اعتماد به نفس یک عامل مهم در عملکرد است. رسیدگی به ریزش مو می تواند منجر به بهبود عزت نفس و تمرکز شود و به طور غیرمستقیم به تمرینات و عملکرد رقابتی آنها کمک کند.
-
کاهش خطر: انتخاب یک گزینه درمانی موضعی و کمتر سیستمیک ممکن است با کاهش اضطراب ناشی از عوارض جانبی هورمونی و تداخل احتمالی با رژیم ورزشی آنها، یک مزیت روانی ایجاد کند.
در نتیجه، تصمیم به استفاده از فیناستراید، ماینوکسیدیل یا ترکیبی از این دو، مستلزم تجزیه و تحلیل دقیق خطر و منفعت برای هر فرد، به ویژه برای یک ورزشکار رقابتی است. در حالی که ماینوکسیدیل حداقل خطر ورزشی را نشان می دهد، فیناستراید نیاز به یک رویکرد سنجیده، آگاهی کامل از تعامل آن با سیستم غدد درون ریز و شفافیت با مقامات ضد دوپینگ دارد. روند نوظهور درمان ترکیبی موضعی تلاشی برای بهینه سازی این تعادل است و به ورزشکاران این امکان را می دهد تا به یک نگرانی شخصی سلامتی رسیدگی کنند بدون اینکه حرفه یا وضعیت ورزش پاک خود را به خطر بیندازند.