سوزش سر دل ورزشکار: راهکارهایی برای سوزش سر دل ناشی از ورزش

برای ورزشکاران و علاقه‌مندان به تناسب اندام، ورزش یک رکن اساسی سلامتی است. با این حال، برای بخش قابل توجهی، فداکاری آنها برای تمرین با یک عارضه جانبی ناخوشایند مواجه می‌شود: سوزش سر دل. این احساس سوزش، ناشی از ریفلاکس اسید، صرفاً یک مزاحمت بعد از غذا نیست. هنگامی که توسط فعالیت بدنی تحریک می‌شود، می‌تواند تمرین را مختل کند، عملکرد را مختل کند و به طور بالقوه مسائل جدی‌تری را پنهان کند. درک رابطه منحصر به فرد بین ورزش شدید و بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) برای هر رقیب جدی بسیار مهم است.

کش و قوس فیزیولوژیکی

سوزش سر دل زمانی رخ می‌دهد که اسفنکتر تحتانی مری (LES) - حلقه عضلانی که مری را از معده جدا می‌کند - شل یا ضعیف می‌شود و به اسید معده اجازه می‌دهد به عقب جریان یابد. برای ورزشکاران، فعالیت بدنی شدید از طریق چندین مکانیسم، یک طوفان کامل برای این اتفاق ایجاد می‌کند:

افزایش فشار داخل شکمی: فعالیت‌های پرتحرک مانند دویدن، پریدن و تمرینات مقاومتی شدید (به ویژه تمریناتی که شامل فشردگی تنه مانند اسکات سنگین یا کرانچ است) به طور چشمگیری فشار داخل شکم را افزایش می‌دهد. این فشار فیزیکی محتویات معده و اسید را به سمت LES فشار می‌دهد.
کاهش جریان خون دستگاه گوارش: در طول تلاش حداکثری، بدن جریان خون را به عضلات در حال کار در اولویت قرار می‌دهد و آن را از دستگاه گوارش دور می‌کند. این کاهش جریان خون به روده، که به عنوان هیپوپرفیوژن اسپلنکنیک شناخته می‌شود، می‌تواند هضم را کند کند و به غذا و اسید اجازه دهد مدت بیشتری در معده بمانند و احتمال ریفلاکس را افزایش دهد.
وضعیت بدن و تکان خوردن: فعالیت‌هایی که شامل تکان‌های مکرر (مانند دوی سرعت) یا خم شدن/دراز کشیدن طولانی مدت (مانند دوچرخه‌سواری یا برخی از حالت‌های یوگا) هستند، می‌توانند به طور فیزیکی محتویات معده را تکان دهند یا اسید را به سمت مری هدایت کنند.
کم آبی بدن و نوشیدنی‌های ورزشی: کم آبی بدن می‌تواند محتویات معده را غلیظ کرده و تخلیه معده را کند کند، در حالی که بسیاری از نوشیدنی‌های ورزشی رایج دارای ترکیبات اسیدی بالایی (مانند اسید سیتریک) هستند که ممکن است مری را بیشتر تحریک کرده و علائم را تحریک کنند.

استراتژی برای جلسه سخت

در حالی که فواید طولانی مدت ورزش - مانند حفظ وزن سالم، که به طور کلی خطر GERD را کاهش می‌دهد - انکارناپذیر است، ورزشکاران مستعد ریفلاکس باید استراتژی‌های هدفمندی را برای کاهش علائم در طول و بلافاصله بعد از تمرین اتخاذ کنند:

زمان‌بندی استراتژیک وعده‌های غذایی: مهم‌ترین تنظیم، به تاخیر انداختن ورزش با شدت بالا به مدت 2 تا 3 ساعت پس از یک وعده غذایی کامل است. این به معده اجازه می‌دهد تا زمان کافی برای تخلیه داشته باشد. سوخت‌گیری قبل از تمرین باید بر روی میان وعده‌های کوچک، کم‌چرب و کم‌فیبر کربوهیدرات (مانند یک موز یا مقدار کمی بلغور جو دوسر) که به سرعت هضم می‌شوند، متمرکز شود.
هیدراته شدن هوشمندانه: به طور مداوم آب بنوشید. از نوشیدن مقدار زیادی آب یا نوشیدنی‌های بسیار اسیدی/گازدار در طول یا بلافاصله قبل از تمرین خودداری کنید.
شل کردن لباس‌ها: لباس‌های تنگ، به ویژه در اطراف کمر یا شکم، مانند یک کمربند تنگ عمل می‌کنند و فشار روی معده را افزایش می‌دهند. لباس‌های گشاد را انتخاب کنید که فشاری به قسمت میانی بدن وارد نکنند.
تغییر فعالیت‌های پرخطر: ورزشکارانی که علائم مداوم را تجربه می‌کنند ممکن است نیاز داشته باشند به طور موقت تمرینات پرتحرک (مانند دویدن مسافت طولانی) را با جایگزین‌های کم‌تحرک مانند شنا، تمرینات الپتیکال یا دوچرخه‌سواری سبک جایگزین کنند. به طور مشابه، لیفت‌های ترکیبی سنگین که شامل مهار شدید شکم هستند، ممکن است نیاز به تنظیم یا انجام با حجم کمتر داشته باشند.
تسکین بدون نسخه: برای علائم خفیف و متناوب، آنتی‌اسیدها یا مسدودکننده‌های H2 بدون نسخه را می‌توان به طور پیشگیرانه قبل از یک تمرین محرک شناخته شده مصرف کرد. با این حال، علائم مداوم نیاز به بحث با پزشک دارد تا یک بیماری جدی‌تر رد شود.

در پی دستیابی به اوج عملکرد، ریفلاکس اسید همچنان یک دشمن رایج اما قابل کنترل است. ورزشکاران با احترام به خواسته‌های فیزیولوژیکی ورزش خود و اجرای استراتژی‌های هوشمندانه، می‌توانند سوزش را بر روی عضلات خود متمرکز کنند، نه مری خود.