Sterandryl Retard

استراندریل رتارد چیست؟

استراندریل رتارد نام تجاری منسوخ شده‌ای برای دارویی حاوی هگزاهیدروبنزوآت تستوسترون (THHB) است که با نام تستوسترون سیکلوهگزان کربوکسیلات (TCHC) نیز شناخته می‌شود. این دارو یک آندروژن و استروئید آنابولیک آندروژنیک (AAS) است که از طریق تزریق عضلانی تجویز می‌شد. این یک استر تستوسترون است، به این معنی که یک مولکول تستوسترون به یک گروه شیمیایی خاص (در این مورد، هگزاهیدروبنزوآت) متصل شده است تا آزادسازی و اثرات آن در بدن پس از تزریق طولانی‌تر شود. این دارو معمولاً در آمپول‌هایی حاوی 100 میلی‌گرم THHB در محلول روغنی ارائه می‌شد.

نام‌های دیگر:

• هگزاهیدروبنزوآت تستوسترون (THHB)

• تستوسترون سیکلوهگزان کربوکسیلات (TCHC)

• تستورمون دپو

• تاردواستراندریل

• تستوسترون-دپو

• تستودور

• ویرکس

فواید و مزایا

مانند سایر استرهای تستوسترون، فواید استراندریل رتارد از عملکرد آن به عنوان درمان جایگزینی تستوسترون (TRT) یا خواص آنابولیک آن حاصل می‌شود. فواید و مزایا به طور کلی مشابه سایر اشکال جایگزینی تستوسترون هستند:

• درمان تستوسترون پایین (هیپوگنادیسم): سطح تستوسترون را به محدوده طبیعی باز می‌گرداند و علائمی مانند کاهش میل جنسی، خستگی، افسردگی و کاهش توده عضلانی را کاهش می‌دهد.

• اثرات آنابولیک: افزایش توده عضلانی و قدرت.

• اثرات آندروژنیک: توسعه و حفظ ویژگی‌های جنسی ثانویه مردانه مانند صدای بم‌تر، رشد موهای صورت و بدن و تراکم استخوان را تقویت می‌کند.

• بهبود خلق و خو و انرژی: می‌تواند منجر به حس بهتر رفاه، افزایش انرژی و بهبود خلق و خو شود.

• افزایش تولید گلبول‌های قرمز خون: می‌تواند در کم‌خونی کمک کند.

• راحتی (در مقایسه با برخی اشکال دیگر): به دلیل ماهیت طولانی‌مدت آن، به تزریق‌های مکرر کمتری نسبت به استرهای تستوسترون کوتاه‌مدت مانند پروپیونات تستوسترون نیاز دارد.

عوارض جانبی و معایب

عوارض جانبی و معایب استراندریل رتارد مشابه سایر استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک (AAS) است و به دوز و مدت زمان مصرف بستگی دارد.

• عوارض جانبی آندروژنیک: این عوارض مربوط به اثرات مشابه تستوسترون آن است و می‌تواند شامل آکنه، پوست چرب، ریزش مو (آلوپسی آندروژنیک) و هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات (BPH) یا بدتر شدن علائم سرطان پروستات در افراد مستعد باشد.

• عوارض جانبی استروژنی: تستوسترون می‌تواند از طریق فرآیندی به نام آروماتیزاسیون به استرادیول (یک استروژن) در بدن تبدیل شود. این می‌تواند منجر به عوارضی مانند ژنیکوماستی (رشد بافت پستان در مردان)، احتباس آب و فشار خون بالا شود.

• اثرات قلبی عروقی: می‌تواند با افزایش کلسترول LDL ("بد") و کاهش کلسترول HDL ("خوب") بر پروفایل‌های لیپیدی تأثیر منفی بگذارد و احتمالاً خطر بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش دهد.

• سرکوب تولید طبیعی تستوسترون: تجویز تستوسترون خارجی به بدن سیگنال می‌دهد تا تولید تستوسترون خود را متوقف کند، که منجر به آتروفی بیضه و ناباروری می‌شود. این اثر پس از قطع مصرف قابل برگشت است، اما زمان بهبودی می‌تواند متفاوت باشد.

• هپاتوتوکسیسیتی: اگرچه به اندازه برخی استروئیدهای خوراکی شدید نیست، اما خطر استرس کبدی وجود دارد.

• اثرات روانشناختی: می‌تواند منجر به نوسانات خلقی، افزایش پرخاشگری ("خشم استروئیدی") و وابستگی شود.

دوز و فراوانی

اطلاعات دقیق دوز برای استراندریل رتارد به دلیل عدم عرضه آن در بازار دشوار است. با این حال، از آنجایی که فارماکوکینتیک آن با سایر استرهای تستوسترون طولانی‌اثر مانند سیپیونات تستوسترون و انانتات تستوسترون قابل مقایسه است، دوز و فراوانی آن احتمالاً مشابه بوده است. برای TRT، دوز معمول برای چنین ترکیباتی حدود 50 تا 250 میلی‌گرم هر 1 تا 4 هفته است، که به نیازها و پاسخ فرد بستگی دارد. آمپول‌های اصلی 100 میلی‌گرم در محلول روغنی بودند.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: نیمه عمر هگزاهیدروبنزوآت تستوسترون با انانتات تستوسترون و سیپیونات تستوسترون قابل مقایسه است. نیمه عمر انانتات تستوسترون تقریباً 4.5 روز و برای سیپیونات تستوسترون تقریباً 8 روز است. بنابراین، نیمه عمر THHB احتمالاً در محدوده مشابهی قرار می‌گیرد، که نشان‌دهنده اثر طولانی‌مدت است.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک در آزمایش‌های مواد مخدر بسیار متغیر است و به استر خاص، دوز، فراوانی مصرف و نوع آزمایش (به عنوان مثال، ادرار، خون، مو) بستگی دارد. استرهای طولانی‌اثر مانند THHB می‌توانند هفته‌ها یا حتی ماه‌ها پس از آخرین تزریق قابل تشخیص باشند. در حالی که پنجره تشخیص دقیق برای استراندریل رتارد به راحتی در دسترس نیست، سایر استرهای طولانی‌اثر تستوسترون به طور کلی برای چندین ماه قابل تشخیص هستند.

اثرات استروژنیک، پروژسترونی و پرولاکتین

• اثرات استروژنیک: این اصطلاح گسترده است، اما در این زمینه به نقش آن به عنوان یک استروئید اشاره دارد. به عنوان یک استر تستوسترون، استراندریل رتارد یک پروداروی تستوسترون است. پس از تزریق، گروه استر شکسته می‌شود و تستوسترون آزاد می‌شود، که سپس با اتصال به گیرنده آندروژن، اثرات استروئیدی خود را اعمال می‌کند.

• اثرات پروژسترونی: تستوسترون و استرهای آن پروژسترونی در نظر گرفته نمی‌شوند. آنها گیرنده‌های پروژسترون را فعال نمی‌کنند.

• اثرات پرولاکتین: خود تستوسترون به طور مستقیم سطح پرولاکتین را افزایش نمی‌دهد. با این حال، برخی از استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک، به ویژه آنهایی که دارای فعالیت پروژسترونی هستند (مانند ناندرولون)، می‌توانند سطح پرولاکتین را افزایش دهند. عوارض جانبی استروژنی ناشی از آروماتیزاسیون تستوسترون نیز می‌تواند منجر به افزایش پرولاکتین شود. بنابراین، در حالی که یک اثر مستقیم نیست، آروماتیزاسیون تستوسترون از استراندریل رتارد می‌تواند به طور غیرمستقیم به افزایش سطح پرولاکتین کمک کند. پرولاکتین بالا می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند ژنیکوماستی و اختلال نعوظ شود.

نسبت آنابولیک آندروژنیک

نسبت آنابولیک آندروژنیک روشی برای توصیف تعادل بین خواص عضله‌سازی (آنابولیک) یک استروئید و خواص مردانه‌سازی (آندروژنیک) آن است. این نسبت معمولاً بر اساس مطالعات حیوانی است و یک معیار دقیق برای اثرات انسانی نیست.

تستوسترون استانداردی است که سایر استروئیدهای آنابولیک با آن اندازه‌گیری می‌شوند. بنابراین، نسبت آنابولیک آندروژنیک آن 1:1 در نظر گرفته می‌شود. از آنجایی که استراندریل رتارد صرفاً یک استر تستوسترون است، نسبت آنابولیک آندروژنیک آن نیز 1:1 در نظر گرفته می‌شود. استریفیکاسیون نسبت اساسی ترکیب اصلی، تستوسترون را تغییر نمی‌دهد. هدف از استر تغییر نیمه عمر و سرعت آزادسازی است، نه فعالیت بیولوژیکی ذاتی خود مولکول تستوسترون.