Roxilon

روکسیلون (کاپرونات بولازین) چیست؟

روکسیلون نام تجاری استروئید آنابولیک-آندروژنیک مصنوعی (AAS) کاپرونات بولازین است که با نام‌های کاپروات بولازین یا هگزانوات بولازین نیز شناخته می‌شود. این ماده یک مشتق مصنوعی از دی هیدروتستوسترون (DHT) است و ساختار شیمیایی منحصر به فردی دارد، زیرا یک دایمر از دروستانولون (ماسترون) است که توسط یک گروه ازین به هم متصل شده‌اند.

• نام‌های مختلف: کاپرونات بولازین، کاپروات بولازین، هگزانوات بولازین، مبولازین (که گاهی اوقات به عنوان مترادف برای ترکیب مرتبط، دی متازین استفاده می‌شود).

عوارض جانبی و مزایا

مانند تمام استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک، روکسیلون هم مزایای بالقوه (در زمینه بدنسازی و افزایش عملکرد) و هم عوارض جانبی جدی دارد.

مزایا (عمدتا در زمینه غیر پزشکی، افزایش عملکرد):

• اثرات آنابولیک: روکسیلون به دلیل خواص آنابولیک قوی خود استفاده می‌شود که می‌تواند منجر به افزایش قابل توجه توده عضلانی بدون چربی و قدرت شود.

• بیوسنتز پروتئین: تصور می‌شود که با بهبود قابل توجه بیوسنتز پروتئین، فرآیندی کلیدی برای رشد عضلات، عمل می‌کند.

عوارض جانبی:

عوارض جانبی مشابه سایر استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک است و می‌تواند شدید و غیر قابل برگشت باشد.

• عوارض جانبی آندروژنیک: این عوارض مربوط به رشد ویژگی‌های مردانه است. این عوارض می‌تواند شامل آکنه، افزایش رشد موهای بدن و صورت، طاسی با الگوی مردانه و بزرگ شدن پروستات باشد. در زنان، این عوارض می‌تواند شامل بم شدن صدا، بزرگ شدن کلیتوریس و تغییرات در دوره‌های قاعدگی باشد.

• هپاتوتوکسیسیتی (آسیب کبدی): اگرچه یک استروئید تزریقی است، برخی منابع ترکیبات مرتبط آن را به سمیت کبدی مرتبط می‌کنند. استفاده طولانی مدت از AAS می‌تواند باعث هپاتیت، سرطان کبد و کیست‌های پر از خون در کبد یا طحال شود.

• عوارض جانبی قلبی عروقی: استفاده از AAS می‌تواند بر سطح کلسترول تأثیر منفی بگذارد (کاهش HDL، کلسترول "خوب" و افزایش LDL، کلسترول "بد") و خطر بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش دهد.

• اختلال هورمونی: استفاده از AAS تولید طبیعی تستوسترون بدن را سرکوب می‌کند و منجر به آتروفی بیضه (کوچک شدن)، کاهش تولید اسپرم و ناباروری در مردان می‌شود.

• عوارض جانبی روانشناختی: کاربران ممکن است دچار نوسانات خلقی، افزایش پرخاشگری ("خشم استروئیدی")، اضطراب و افسردگی شوند.

مزایا و معایب

مزایا (از دیدگاه افزایش عملکرد):

• موثر برای توده عضلانی: این ترکیب برای افزایش رشد عضلات قوی در نظر گرفته می‌شود.

• فرم تزریقی: به عنوان یک تزریقی، از متابولیسم کبدی اولیه که می‌تواند استروئیدهای خوراکی را برای کبد سمی‌تر کند، اجتناب می‌کند.

معایب:

• خطرات جدی برای سلامتی: پتانسیل عوارض جانبی جدی و طولانی مدت برای کبد، سیستم قلبی عروقی و سیستم هورمونی یک اشکال عمده است.

• عدم استفاده پزشکی: هرگز به طور گسترده برای مصارف پزشکی به بازار عرضه نشده است، به این معنی که داده‌های بالینی محدودی در مورد ایمنی و اثربخشی آن وجود دارد. این کمبود تحقیقات، استفاده از آن را به ویژه خطرناک می‌کند.

• غیرقانونی بودن: در بسیاری از کشورها یک ماده کنترل شده است و به دست آوردن و استفاده از آن بدون نسخه غیرقانونی است.

• پتانسیل سوء استفاده: این دارو پتانسیل بالایی برای سوء استفاده دارد، به ویژه در میان ورزشکاران و بدنسازان.

دوز و فراوانی

یافتن اطلاعات در مورد دوز و فراوانی خاص روکسیلون در ادبیات پزشکی معتبر دشوار است زیرا هرگز دارویی رایج نبوده است. با این حال، در زمینه استفاده از داروهای افزایش دهنده عملکرد، اطلاعات غیر رسمی نشان می‌دهد که دوزهای تزریقی در چرخه‌هایی در طول چندین هفته تجویز می‌شوند. یک منبع برنامه احتمالی 150 میلی گرم دو بار در هفته یا 100 میلی گرم سه بار در هفته را ذکر می‌کند. این اطلاعات تأیید نشده است و نباید به عنوان توصیه پزشکی در نظر گرفته شود. دوز و فراوانی می‌تواند بسته به عوامل و اهداف فردی بسیار متفاوت باشد و استفاده بدون نسخه بسیار خطرناک است.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: نیمه عمر یک استروئید به استر متصل به آن بستگی دارد. کاپرونات بولازین دارای استر کاپرونات (هگزانوات) است که استری طولانی‌تر است. نیمه عمر یک استروئید مشابه با استر طولانی‌تر، مانند تستوسترون انانتات، حدود 4.5 روز است. نیمه عمر کاپرونات بولازین احتمالا در محدوده مشابهی قرار دارد و ترکیب فعال را در طول دوره طولانی‌تری آزاد می‌کند. با این حال، یک عدد خاص برای روکسیلون به راحتی در منابع معتبر در دسترس نیست.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص استروئیدهای آنابولیک بسته به داروی خاص، دوز و روش آزمایش (به عنوان مثال، ادرار، خون یا مو) بسیار متفاوت است. برای استروئیدهای تزریقی با استر طولانی‌تر، زمان تشخیص می‌تواند از چند هفته تا چند ماه باشد. استروئیدهای تزریقی به دلیل آزاد شدن آهسته از محل تزریق، مدت زمان بسیار طولانی‌تری نسبت به استروئیدهای خوراکی قابل تشخیص هستند. برای یک استروئید تزریقی با نیمه عمر طولانی‌تر، یک پنجره تشخیص چند ماهه در ادرار محتمل است و حتی در آزمایش‌های مو (تا 90 روز یا بیشتر) طولانی‌تر است.

اثرات استروئیدوژنیک، پروژسترونیک و پرولاکتین

• اثرات استروئیدوژنیک: روکسیلون، به عنوان یک AAS، مستقیماً بر مسیرهای استروئیدوژنیک طبیعی بدن تأثیر می‌گذارد. این دارو با اتصال به گیرنده‌های آندروژن، اثرات آنابولیک را تقویت می‌کند. این استفاده از استروئید خارجی، به نوبه خود، تولید تستوسترون و سایر هورمون‌های درون‌زا بدن را از طریق بازخورد منفی بر محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-گناد (HPG) سرکوب می‌کند.

• اثرات پروژسترونیک: نتایج جستجوی اولیه اطلاعات خاصی در مورد فعالیت پروژسترونیک روکسیلون ارائه نمی‌دهد. با این حال، برخی از استروئیدهای آنابولیک می‌توانند فعالیت پروژسترونیک داشته باشند که می‌تواند منجر به عوارضی مانند ژنیکوماستی (بزرگ شدن بافت پستان در مردان) و احتباس آب شود. ترکیب اصلی، دروستانولون، از DHT گرفته شده است و برای فعالیت پروژسترونیک شناخته شده نیست.

• اثرات پرولاکتین: نتایج جستجو مشخص نمی‌کند که آیا روکسیلون اثر مستقیمی بر سطح پرولاکتین دارد یا خیر. با این حال، برخی از استروئیدها می‌توانند پرولاکتین را افزایش دهند، به ویژه آنهایی که فعالیت پروژسترونیک نیز دارند. افزایش پرولاکتین می‌تواند باعث عوارض مختلفی از جمله شیردهی در مردان و زنان و اختلال عملکرد جنسی شود.

نسبت آنابولیک آندروژنیک

نسبت آنابولیک-آندروژنیک معیاری از توانایی یک استروئید در تقویت رشد عضلات (اثر آنابولیک) در مقابل توانایی آن در ایجاد ویژگی‌های مردانه (اثر آندروژنیک) است.

• روکسیلون (کاپرونات بولازین): نسبت آنابولیک-آندروژنیک برای روکسیلون در نتایج جستجوی ارائه شده یا سایر ادبیات علمی به راحتی در دسترس در دسترس نیست. این احتمالاً به دلیل وضعیت آن به عنوان دارویی است که هرگز به طور گسترده به بازار عرضه یا برای مصارف پزشکی مورد تحقیق قرار نگرفته است.