Myostatin Inhibitors

مهارکننده‌های میوستاتین دسته‌ای از مواد هستند که عملکرد میوستاتین، پروتئینی که رشد عضلات اسکلتی را محدود می‌کند، را مسدود می‌کنند. با مهار میوستاتین، این مواد می‌توانند منجر به افزایش توده عضلانی شوند. بسته به مکانیسم خاص آن‌ها، با نام‌های دیگری نیز شناخته می‌شوند، مانند فولیستاتین (یک پروتئین اتصال‌دهنده میوستاتین طبیعی)، آنتی‌بادی‌های میوستاتین (مانند استامولوماب، آپیتگروماب، یا دوماگرزوما) و آنتاگونیست‌های ActRIIB (مانند بیماگرماب).

---

فواید و عوارض جانبی

فواید

• افزایش توده عضلانی: فایده اصلی، افزایش قابل توجه توده بدون چربی بدن است که می‌تواند برای افرادی که دارای شرایط تحلیل‌رفتن عضلات مانند دیستروفی عضلانی، سارکوپنی (کاهش عضلات مرتبط با سن) و کاککسی (سندرم تحلیل‌رفتن ناشی از بیماری مزمن) هستند، مفید باشد.

• کاهش چربی بدن: برخی تحقیقات نشان می‌دهند که مهار میوستاتین می‌تواند منجر به کاهش تجمع چربی، حتی با رژیم غذایی طبیعی شود.

• پتانسیل برای اختلالات عصبی عضلانی: مهارکننده‌های میوستاتین به‌عنوان یک درمان بالقوه برای انواع اختلالات عصبی عضلانی، از جمله آتروفی عضلانی نخاعی (SMA) و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) در حال تحقیق هستند.

عوارض جانبی

• گرفتگی عضلات: یک عارضه جانبی شایع گزارش‌شده، گرفتگی عضلات است.

• پتانسیل برای اثرات خارج از هدف: برخی از مهارکننده‌های میوستاتین ممکن است بر پروتئین‌های دیگری که از طریق همان گیرنده سیگنال می‌دهند، مانند GDF11 و اکتیوین A نیز تأثیر بگذارند. این می‌تواند منجر به اثرات ناخواسته، از جمله افزایش خطر ترومبوآمبولی وریدی شود.

• اثرات بلندمدت ناشناخته: از آنجایی که مهارکننده‌های میوستاتین هنوز در مراحل اولیه تحقیق هستند، عوارض جانبی بلندمدت در انسان تا حد زیادی ناشناخته است.

---

مزایا و معایب

مزایا

• رشد قابل توجه عضلات: مهارکننده‌های میوستاتین می‌توانند رشد قابل توجهی در عضلات ایجاد کنند که فراتر از آنچه از طریق ورزش یا رژیم غذایی به تنهایی امکان‌پذیر است، می‌باشد.

• اثر هدفمند: آن‌ها نسبت به استروئیدهای آنابولیک که بر بسیاری از سیستم‌های اندامی مختلف تأثیر می‌گذارند، خاص‌تر هستند.

• پتانسیل درمانی: آن‌ها نوید زیادی برای درمان بیماری‌های جدی تحلیل‌رفتن عضلات دارند.

معایب

• عدم قطعیت و فقدان مقررات: استفاده از این مواد تا حد زیادی خارج از آزمایش‌های بالینی، بدون مقررات است و کیفیت و ایمنی محصولات فروخته‌شده در بازار سیاه بسیار مشکوک است.

• جایگزین ورزش نیست: در حالی که می‌توانند توده عضلانی را افزایش دهند، لزوماً عملکرد یا قدرت عضلات را به همان میزان بهبود نمی‌بخشند.

• ممنوع توسط WADA: مهارکننده‌های میوستاتین در فهرست مواد ممنوعه آژانس جهانی ضد دوپینگ (WADA) قرار دارند، بنابراین ورزشکارانی که از آن‌ها استفاده می‌کنند، ممکن است با محرومیت روبرو شوند.

---

دوز، فراوانی، نیمه‌عمر و زمان تشخیص

بسیار مهم است که توجه داشته باشید که دوزهای خاص، فراوانی، نیمه‌عمر و زمان‌های تشخیص برای مهارکننده‌های میوستاتین برای استفاده تفریحی انسان به طور گسترده در دسترس نیست، زیرا این‌ها در درجه اول ترکیبات تحقیقاتی هستند. دوزها در آزمایش‌های بالینی بسته به ترکیب خاص و شرایطی که درمان می‌شود، به طور قابل‌توجهی متفاوت است. به عنوان مثال، در یک آزمایش بالینی برای آتروفی عضلانی نخاعی، آپیتگروماب با دوزهای 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم یا 20 میلی‌گرم بر کیلوگرم تجویز شد. نیمه‌عمر و زمان تشخیص این ترکیبات به عنوان اطلاعات عمومی در دسترس نیست زیرا برای استفاده عمومی تأیید نشده‌اند. تشخیص این مواد توسط آژانس‌های ضد دوپینگ می‌تواند بسیار پیچیده باشد و ممکن است مدت طولانی پس از استفاده ادامه یابد، به طوری که ارائه تعداد مشخصی از روزها یا هفته‌ها غیرممکن است.

---

اثرات استروژنیک، پروژسترونی و پرولاکتین

مهارکننده‌های میوستاتین، بر خلاف استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک (AAS)، معلوم نیست که اثرات استروژنیک، پروژسترونی یا مرتبط با پرولاکتین داشته باشند. مکانیسم اثر آن‌ها کاملاً با استروئیدها متفاوت است. آن‌ها با گیرنده‌های آندروژن، گیرنده‌های پروژسترون تداخل ندارند یا بر سطوح پرولاکتین تأثیر نمی‌گذارند. آن‌ها مستقیماً مسیر میوستاتین را هدف قرار می‌دهند که با مسیرهای هورمونی که این عملکردها را تنظیم می‌کنند، متفاوت است.

---

نسبت آنابولیک-آندروژنیک

مهارکننده‌های میوستاتین نسبت آنابولیک-آندروژنیک ندارند. این نسبت معیاری است که برای مقایسه اثرات آنابولیک (عضله‌سازی) یک ترکیب با اثرات آندروژنیک (مردانه‌سازی) آن استفاده می‌شود. این مفهومی خاص استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک و تعدیل‌کننده‌های گیرنده آندروژن انتخابی (SARMs) است که با فعال کردن گیرنده‌های آندروژن عمل می‌کنند. از آنجایی که مهارکننده‌های میوستاتین با گیرنده‌های آندروژن تداخل ندارند، این نسبت قابل اجرا نیست.