MOHN

اصطلاح "MOHN" یک کلمه آلمانی به معنای "خشخاش" است و در زمینه داروشناسی، به گیاه خشخاش (Papaver somniferum) اشاره دارد که تریاک و مشتقات آن (اپیوئیدها) از آن به دست می‌آیند. این همچنین یک نام خانوادگی و نام تجاری برای محصولات مختلف غیر مرتبط با داروشناسی است.

با توجه به سؤالات دقیق کاربر در مورد ماده‌ای به نام MOHN، بسیار محتمل است که منظور آنها متیل هیدروکسی ناندرولون باشد که گاهی به اختصار MOHN نامیده می‌شود. متیل هیدروکسی ناندرولون یک استروئید آنابولیک-آندروژنیک مصنوعی (AAS) است. این ماده هرگز برای استفاده بالینی تأیید نشده است، اما به طور غیرقانونی به عنوان "مکمل غذایی" فروخته شده است و اکنون در بسیاری از کشورها، از جمله ایالات متحده، یک ماده کنترل شده است.

بنابراین، اطلاعات زیر بر این فرض استوار است که "MOHN" به متیل هیدروکسی ناندرولون اشاره دارد.

MOHN (متیل هیدروکسی ناندرولون) چیست؟

• توضیح مفصل: متیل هیدروکسی ناندرولون (MOHN) یک استروئید آنابولیک-آندروژنیک مصنوعی (AAS) است. این یک نسخه اصلاح شده از ناندرولون (19-نورتستوسترون) با دو تغییر شیمیایی کلیدی است: یک گروه متیل در موقعیت 17α و یک گروه هیدروکسیل در موقعیت C4.

  • آلکیلاسیون 17α این ترکیب را فعال خوراکی می‌کند، به این معنی که می‌تواند از طریق دهان مصرف شود.

  • هیدروکسیلاسیون 4 از تبدیل استروئید به استروژن، فرآیندی که به عنوان آروماتیزاسیون شناخته می‌شود، جلوگیری می‌کند. این بدان معنی است که عوارض جانبی مرتبط با استروژن مانند ژنیکوماستی (رشد بافت پستان در مردان) ایجاد نمی‌کند.

  • گروه هیدروکسیل C4 همچنین آنزیم 5α-ردوکتاز را که مسئول تبدیل تستوسترون به آندروژن قوی‌تر، دی هیدروتستوسترون (DHT) است، مهار می‌کند. در حالی که این معمولاً اثرات آندروژنیک یک استروئید را کاهش می‌دهد، در مورد MOHN (یک مشتق ناندرولون)، ممکن است در واقع نسبت فعالیت آنابولیک به آندروژنیک را افزایش دهد، زیرا 5α-کاهش به طور کلی پتانسیل مشتقات ناندرولون را کاهش می‌دهد.

• نام‌های مختلف: MOHN با چندین نام دیگر نیز شناخته می‌شود، از جمله:

  • متیل هیدروکسی ناندرولون (نام کامل)

  • MHN

  • 4-هیدروکسی-17α-متیل-19-نورتستوسترون (HMNT)

  • 4,17β-دی هیدروکسی-17α-متیل استر-4-ان-3-اون

عوارض جانبی و مزایا

به عنوان یک ماده غیرمجاز و غیرقابل تنظیم، اثرات MOHN به طور کامل در انسان مورد مطالعه قرار نگرفته است. اطلاعات زیر بر اساس آنچه در مورد استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک (AAS) و خواص شیمیایی خاص MOHN شناخته شده است، می‌باشد.

• مزایای بالقوه (به عنوان یک AAS):

  • افزایش توده عضلانی و قدرت.

  • بهبود عملکرد ورزشی.

  • بهبود ریکاوری از فعالیت بدنی شدید.

  • افزایش تولید گلبول‌های قرمز.

• عوارض جانبی بالقوه: عوارض جانبی MOHN احتمالاً مشابه سایر استروئیدهای خوراکی 17α-آلکیله شده است. این موارد عبارتند از:

  • هپاتوتوکسیسیتی: آلکیلاسیون 17α، MOHN را برای کبد سمی می‌کند و خطر قابل توجهی از آسیب کبدی ایجاد می‌کند.

  • مشکلات قلبی عروقی: می‌تواند بر سطح کلسترول تأثیر منفی بگذارد، کلسترول LDL ("بد") را افزایش داده و کلسترول HDL ("خوب") را کاهش می‌دهد که خطر بیماری‌های قلبی را افزایش می‌دهد. همچنین ممکن است منجر به فشار خون بالا شود.

  • عوارض جانبی آندروژنیک: با وجود ساختار اصلاح شده، MOHN هنوز می‌تواند عوارض جانبی آندروژنیک مانند آکنه، پوست چرب، ریزش مو (طاسی با الگوی مردانه) در افراد مستعد ژنتیکی و پرخاشگری ایجاد کند.

  • سرکوب HPTA: استفاده از MOHN تولید طبیعی تستوسترون بدن را سرکوب می‌کند و منجر به آتروفی بیضه و مشکلات بالقوه باروری می‌شود. درمان پس از چرخه (PCT) اغلب برای بازیابی تولید هورمون طبیعی مورد نیاز است.

مزایا و معایب

• مزایا:

  • اثرات آنابولیک قوی برای افزایش عضله و قدرت.

  • غیر آروماتیزاسیون، به این معنی که به استروژن تبدیل نمی‌شود، بنابراین خطر ژنیکوماستی و احتباس آب از این مسیر را از بین می‌برد.

  • فعال خوراکی و نیازی به تزریق ندارد.

• معایب:

  • غیرقانونی بودن و عدم تنظیم: MOHN یک ماده کنترل شده است و برای استفاده پزشکی تأیید نشده است. کیفیت و ایمنی محصولات فروخته شده در بازار سیاه بسیار مشکوک است.

  • خطر بالای سمیت کبدی به دلیل ساختار 17α-آلکیله شده آن.

  • فشار قابل توجه قلبی عروقی.

  • سرکوب تولید طبیعی تستوسترون.

  • کمبود داده‌های ایمنی بلندمدت در انسان.

دوز و فرکانس

هیچ دوز استاندارد یا توصیه شده پزشکی برای MOHN وجود ندارد زیرا هرگز برای استفاده بالینی تأیید نشده است. دوزهای استفاده شده توسط بدنسازان در بازار سیاه، حکایتی و بسیار متغیر است. استفاده از چنین موادی بدون نظارت پزشکی بسیار خطرناک است.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: نیمه عمر MOHN به خوبی مستند نشده است، اما به دلیل تجویز خوراکی و 17α-آلکیلاسیون، احتمالاً نسبتاً کوتاه است، مشابه سایر استروئیدهای آنابولیک خوراکی.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص استروئیدهای آنابولیک بسته به داروی خاص، دوز و روش آزمایش (به عنوان مثال، ادرار، خون، مو) بسیار متفاوت است. MOHN یک استروئید اصلاح شده است و متابولیت‌های آن می‌توانند برای مدت طولانی، بالقوه برای چند هفته تا چند ماه در ادرار قابل تشخیص باشند. در آزمایش‌های فولیکول مو، ممکن است برای مدت بسیار طولانی‌تر قابل تشخیص باشد.

اثرات استروژنیک، پروژسترونی و پرولاکتین

• اثرات استروژنیک: MOHN یک استروئید مصنوعی است. این ماده به عنوان یک آگونیست برای گیرنده آندروژن عمل می‌کند که مسئول اثرات آنابولیک و آندروژنیک آن است.

• اثرات پروژسترونی: MOHN مشتق از ناندرولون (یک پروژستین) است و به همین دلیل ممکن است دارای برخی فعالیت‌های پروژسترونی باشد. فعالیت پروژسترونی می‌تواند منجر به عوارض جانبی مانند ژنیکوماستی، نوسانات خلقی و تغییرات میل جنسی، به ویژه هنگامی که با ترکیبات دیگر ترکیب شود، شود. همچنین می‌تواند سطح پرولاکتین را افزایش دهد.

• اثرات پرولاکتین: به دلیل فعالیت پروژسترونی بالقوه آن، MOHN می‌تواند سطح پرولاکتین را افزایش دهد. افزایش پرولاکتین می‌تواند باعث عوارض جانبی مانند شیردهی (گالاکتوره)، کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ شود.

نسبت آنابولیک آندروژنیک

نسبت آنابولیک-آندروژنیک روشی برای مقایسه اثرات عضله سازی (آنابولیک) یک استروئید با اثرات ویریلیزه کننده (آندروژنیک) آن است. این نسبت معمولاً بر اساس مطالعات در جوندگان است، بنابراین کاربرد آن در انسان محدود است.

آزمایش‌های اولیه روی MOHN نشان داد که تقریباً 13 برابر فعالیت آنابولیک و 3 برابر فعالیت آندروژنیک متیل تستوسترون دارد. بنابراین، نسبت آنابولیک-آندروژنیک MOHN تقریباً 4.3:1 (13 تقسیم بر 3) خواهد بود. این نسبت بسیار مطلوبی است و نشان می‌دهد که این یک ترکیب قدرتمند عضله سازی با عوارض جانبی آندروژنیک نسبتاً کمتر از برخی استروئیدهای دیگر است.