MGF

MGF (فاکتور رشد مکانیکی) چیست؟

MGF یا فاکتور رشد مکانیکی، یک هورمون پپتیدی و گونه‌ی جایگزین انسولین مانند فاکتور رشد 1 (IGF-1) است. این ماده به طور طبیعی در بافت عضلانی در پاسخ به استرس مکانیکی مانند تمرینات مقاومتی یا آسیب دیدگی تولید می‌شود. MGF با IGF-1 (IGF-1Ea) سیستمیک رایج‌تر که توسط کبد تولید می‌شود، متفاوت است. نقش اصلی آن، ترمیم بافت موضعی و بازسازی عضلات تصور می‌شود. اغلب به عنوان یک "فاکتور رشد حساس به مکانیک" نامیده می‌شود زیرا بیان آن مستقیماً توسط فشار فیزیکی بر روی فیبرهای عضلانی تحریک می‌شود.

دو شکل اصلی از MGF وجود دارد که اغلب مورد بحث قرار می‌گیرند:

• MGF طبیعی: پپتید طبیعی با نیمه عمر بسیار کوتاه.

• PEG-MGF: یک نسخه مصنوعی اصلاح شده که در آن یک مولکول پلی اتیلن گلیکول (PEG) به پپتید MGF متصل شده است. این فرآیند "PEGylation" به طور قابل توجهی نیمه عمر MGF را افزایش می‌دهد و آن را برای مدت زمان طولانی‌تر پایدارتر و مؤثرتر می‌کند.

فواید و عوارض جانبی

فواید:

• هایپرتروفی عضلانی: MGF به دلیل توانایی قوی خود در القای رشد عضلات با فعال کردن و تکثیر سلول‌های ماهواره‌ای (ساقه) عضلات شناخته شده است. این سلول‌ها برای ترمیم عضلات و تشکیل فیبرهای عضلانی جدید ضروری هستند.

• ترمیم و بازسازی بافت: MGF نقش کلیدی در بهبود زخم و ترمیم بافت، به ویژه در سیستم اسکلتی و میوکارد (عضله قلب)، در پاسخ به آسیب دارد.

• رشد موضعی: مزیت اصلی MGF اثر موضعی آن است. هنگامی که به یک عضله خاص تزریق می‌شود، تصور می‌شود که رشد و ترمیم را در آن ناحیه هدف افزایش می‌دهد.

عوارض جانبی:

• داده‌های بالینی محدود: یک اشکال قابل توجه، فقدان آزمایشات بالینی گسترده انسانی بر روی MGF است. بسیاری از اطلاعات از مطالعات حیوانی یا گزارش‌های حکایتی به دست می‌آیند که می‌تواند غیرقابل اعتماد باشد.

• فقدان اثربخشی در برخی مطالعات: برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که پپتید MGF ممکن است در مقایسه با IGF-1 کامل، هیچ اثر آشکاری بر میوبلاست‌ها یا سلول‌های بنیادی عضلات در شرایط آزمایشگاهی نداشته باشد. این امر بر شواهد علمی متناقض و محدود تأکید می‌کند.

• پتانسیل رشد تومور: مانند سایر فاکتورهای رشد، خطر تئوری وجود دارد که MGF می‌تواند رشد سلول‌های سرطانی یا پیش سرطانی موجود را افزایش دهد. این یک نگرانی کلی در مورد استفاده از فاکتورهای رشد است و نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.

مزایا و معایب

مزایا:

• رشد هدفمند عضلات: توانایی افزایش هایپرتروفی موضعی، یک مزیت قابل توجه برای بدنسازان و ورزشکارانی است که به دنبال بهبود گروه‌های عضلانی خاص هستند.

• بهبود بازسازی عضلات: ممکن است سرعت بهبودی از تمرینات شدید و آسیب‌های عضلانی را افزایش دهد.

• اثر سیستمیک کمتر: به دلیل اثر موضعی آن، ممکن است در مقایسه با سایر هورمون‌های رشد یا عوامل آنابولیک، عوارض جانبی سیستمیک کمتری داشته باشد.

معایب:

• ماده ممنوعه: توسط سازمان‌های ورزشی بزرگ ممنوع است و منجر به محرومیت احتمالی ورزشکاران می‌شود.

• اجماع علمی محدود: مکانیسم‌ها و اثربخشی دقیق MGF در انسان‌ها به طور کامل توسط جامعه علمی درک یا مورد توافق قرار نگرفته است.

• نگرانی‌های ایمنی: عوارض جانبی بلندمدت و خطرات احتمالی سلامتی، به ویژه در مورد سرطان، به خوبی مستند نشده است.

• محصولات تقلبی: بازار بدون نظارت است و خطر خرید محصولات تقلبی یا آلوده بسیار زیاد است.

دوز و فرکانس

هیچ دوز استاندارد یا تأیید شده پزشکی برای MGF وجود ندارد زیرا دارویی تأیید شده توسط FDA نیست. با این حال، بر اساس گزارش‌های حکایتی و انجمن‌های بدنسازی، یک دوز رایج برای PEG-MGF عبارت است از:

• دوز: 200–400 میکروگرم در هر تزریق.

• فرکانس: 2-3 بار در هفته.

• روش تجویز: معمولاً به صورت عضلانی در عضله‌ای که تازه تمرین شده است، تزریق می‌شود.

مهم است که توجه داشته باشید که این‌ها توصیه‌های غیررسمی هستند و می‌توانند به طور گسترده‌ای متفاوت باشند.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: MGF طبیعی نیمه عمر بسیار کوتاهی دارد که فقط چند دقیقه طول می‌کشد. از سوی دیگر، PEG-MGF طوری طراحی شده است که نیمه عمر بسیار طولانی‌تری داشته باشد که تخمین زده می‌شود حدود 24 تا 36 ساعت باشد.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص PEG-MGF به دلیل نیمه عمر طولانی‌تر آن به طور قابل توجهی طولانی‌تر است. بسته به دوز، فرکانس استفاده و حساسیت روش آزمایش، می‌تواند در آزمایش‌های مواد مخدر به مدت 1-2 هفته یا حتی بیشتر قابل تشخیص باشد. برای ورزشکاران، این یک نکته بسیار مهم است.

اثرات استروئیدوژنیک، پروژسترونیک و پرولاکتین

بر اساس تحقیقات موجود، MGF یک پپتید است و استروئید نیست. بنابراین، اثرات زیر را ندارد:

• استروئیدوژنیک: MGF به طور مستقیم بر تولید هورمون‌های استروئیدی مانند تستوسترون یا استروژن تأثیر نمی‌گذارد.

• پروژسترونیک: MGF به گیرنده‌های پروژسترون متصل نمی‌شود یا اثرات پروژسترون را تقلید نمی‌کند.

• پرولاکتین: هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد MGF اثر مستقیمی بر سطح پرولاکتین دارد.

نسبت آنابولیک آندروژنیک

نسبت آنابولیک-آندروژنیک معیاری است که برای مقایسه اثرات آنابولیک (ساخت عضله) یک ماده با اثرات آندروژنیک (مردانه سازی) آن استفاده می‌شود. این نسبت در درجه اول برای استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک (AAS) اعمال می‌شود.

از آنجایی که MGF یک پپتید است و نه یک استروئید آنابولیک-آندروژنیک، مفهوم نسبت آنابولیک-آندروژنیک قابل اعمال نیست. این ماده خواص آندروژنیک (مانند رشد موی بدن، عمیق شدن صدا یا بزرگ شدن پروستات) مرتبط با تستوسترون و مشتقات آن را ندارد.