Mestanolone

مستانولون، که با نام‌های شیمیایی متیل‌آندروستانولون و 17α-متیل-4,5α-دی‌هیدروتستوسترون (17α-متیل-DHT) نیز شناخته می‌شود، یک آندروژن و استروئید آنابولیک (AAS) است که به‌صورت خوراکی مصرف می‌شود. این ماده یک مشتق مصنوعی از دی‌هیدروتستوسترون (DHT) است و دارای یک گروه 17α-متیل است که آن را به یک استروئید خوراکی مقاوم‌تر در برابر تجزیه در کبد تبدیل می‌کند. در حالی که زمانی در پزشکی مورد استفاده قرار می‌گرفت، تا حد زیادی منسوخ شده است، اگرچه هنوز در برخی کشورها مانند ژاپن در دسترس است.

فواید و عوارض جانبی

فواید:

• اثرات آندروژنی: مستانولون به دلیل اثرات آندروژنی قوی خود، به‌ویژه بر سیستم عصبی مرکزی و تعاملات عصبی عضلانی شناخته شده است.

• بهبود عملکرد: گزارش شده است که ویژگی‌هایی مانند سرعت، قدرت، پرخاشگری، تمرکز، استقامت و مقاومت در برابر استرس را افزایش می‌دهد.

• ساخت عضله محدود: ارزش آن به‌عنوان یک عامل ساخت عضله در مقایسه با اثرات آندروژنی آن، کمتر در نظر گرفته می‌شود.

عوارض جانبی: به‌عنوان یک استروئید آنابولیک آندروژنی، مستانولون می‌تواند باعث طیف وسیعی از عوارض جانبی شود، از جمله:

• هپاتوتوکسیسیتی: مانند سایر استروئیدهای خوراکی 17α-آلکیله شده، مستانولون می‌تواند برای کبد سمی باشد.

• عوارض جانبی آندروژنی: این عوارض شایع هستند و می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

  • آکنه

  • ریزش مو (طاسی با الگوی مردانه)

  • افزایش موهای بدن و صورت

  • سرکوب تولید تستوسترون طبیعی در مردان، که می‌تواند منجر به کوچک شدن بیضه‌ها و کاهش تعداد اسپرم شود.

  • زنانگی (ویریلیزاسیون) در زنان، که می‌تواند باعث بم شدن صدا، بزرگ شدن کلیتوریس و تغییرات در چرخه قاعدگی شود.

• سایر عوارض جانبی:

  • سردرد

  • افسردگی

  • حفظ مایعات (ادم)

  • بزرگ شدن سینه در مردان (ژنیکوماستی)

مزایا و معایب

مزایا:

• به‌خاطر بهبود قابل‌توجه در قدرت و عملکرد عصبی شناخته شده است.

• به‌صورت خوراکی در دسترس است که برای برخی از کاربران راحت است.

معایب:

• خطر بالای آسیب کبدی (هپاتوتوکسیسیتی).

• فعالیت آندروژنی بالا، که منجر به پتانسیل بالای عوارض جانبی مانند ریزش مو و آکنه می‌شود.

• پتانسیل قابل‌توجه برای ویریلیزاسیون در زنان.

• استفاده محدود به‌عنوان عامل ساخت عضله.

• تا حد زیادی در پزشکی منسوخ شده است، و به‌دست آوردن آن به‌صورت قانونی و ایمن در بیشتر مکان‌ها دشوار است.

دوز و فراوانی

اطلاعات پزشکی قابل‌اعتماد کافی برای تعیین دوز ایمن و مناسب مستانولون برای اهداف افزایش عملکرد وجود ندارد. دوزهای پزشکی برای داروهای مشابه مانند متیل‌تستوسترون (که از نظر ساختاری با مستانولون مرتبط است) در محدوده 10 تا 50 میلی‌گرم در روز برای مردان گزارش شده است، اما این برای شرایط پزشکی است، نه افزایش عملکرد. هرگونه استفاده از چنین موادی باید به دلیل خطرات قابل‌توجه سلامتی، تحت نظر دقیق یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی انجام شود.

نیمه‌عمر و زمان تشخیص

• نیمه‌عمر: نیمه‌عمر خاص مستانولون به‌طور گسترده در منابع به‌راحتی قابل‌دسترس مستند نشده است، اما استروئیدهای خوراکی به‌طور کلی نیمه‌عمر کوتاهی دارند.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص مستانولون می‌تواند بسته به چندین عامل، از جمله دوز، مدت زمان استفاده، متابولیسم فردی و نوع آزمایش دارویی مورد استفاده، به‌طور قابل‌توجهی متفاوت باشد. استروئیدهای خوراکی معمولاً پنجره تشخیص چند هفته‌ای دارند. مطالعه‌ای بر روی متیل‌تستوسترون، یک ترکیب مشابه، نشان داد که با استفاده از روش‌های آزمایش خاص، تا 14 روز در ادرار قابل تشخیص است، اما این با آزمایش‌های حساس‌تر می‌تواند طولانی‌تر باشد.

اثرات استروژنی، پروژسترونی و پرولاکتین

• استروژنی: مستانولون مشتق DHT است که نمی‌تواند توسط آنزیم آروماتاز به استروژن تبدیل شود. بنابراین، فعالیت استروژنی مستقیم ندارد. این بدان معنی است که بعید است باعث عوارض جانبی مرتبط با استروژن مانند ژنیکوماستی (بزرگ شدن سینه در مردان) و احتباس آب شود که در سایر استروئیدهای آنابولیک مانند تستوسترون شایع است.

• پروژسترونی: مستانولون شناخته شده نیست که فعالیت پروژسترونی قابل‌توجهی داشته باشد.

• پرولاکتین: در حالی که مستانولون به‌طور مستقیم پرولاکتین را افزایش نمی‌دهد، مشتق DHT است. DHT در برخی مطالعات نشان داده است که اثر ضد استروژنی دارد و می‌تواند آزاد شدن پرولاکتین القا شده توسط استروژن را مهار کند. این یک تعامل هورمونی پیچیده است و به این معنی نیست که مستانولون اثر مستقلی بر پرولاکتین دارد، بلکه این است که ممکن است به‌طور غیرمستقیم بر تنظیم آن با کاهش تأثیر استروژن تأثیر بگذارد.

نسبت آنابولیک به آندروژنی

بر اساس مطالعه‌ای از سال 1963، نسبت آنابولیک به آندروژنی برای مستانولون 0.8:1 تخمین زده شد. این بدان معنی است که در مقایسه با اثر آندروژنی (زنانگی) آن، اثر آنابولیک (ساخت عضله) کمی پایین‌تر دارد.