Ipamorelin

ایپامورلین چیست؟

ایپامورلین یک پپتید سنتتیک و نوعی ترشح‌کننده هورمون رشد (GHS) است. این یک پنتاپپتید است، به این معنی که از پنج اسید آمینه تشکیل شده است. این دارو برای تحریک انتخابی آزادسازی هورمون رشد (GH) از غده هیپوفیز طراحی شده است. ایپامورلین با اتصال به گیرنده گرلین/ترشح‌کننده هورمون رشد (GHSR) در مغز، عملکرد گرلین، "هورمون گرسنگی" را تقلید می‌کند.

تفاوت کلیدی بین ایپامورلین و برخی از پپتیدهای GHS دیگر مانند GHRP-6 و GHRP-2، انتخاب‌پذیری بالای آن است. در حالی که سایر GHS می‌توانند آزادسازی کورتیزول و پرولاکتین را نیز تحریک کنند، مطالعات نشان داده‌اند که ایپامورلین فقط آزادسازی GH را تحریک می‌کند، که آن را به گزینه‌ای خاص‌تر و بالقوه ایمن‌تر برای این منظور تبدیل می‌کند.

نام‌های مختلف

ایپامورلین نام رایج این ترکیب است. کد توسعه آن NNC 26-0161 و نام شیمیایی آن (2S)-6-Amino-2-[[(2R)-2-[[(2R)-2-[[(2S)-2-[(2-amino-2-methylpropanoyl)amino]-3-(4H-imidazol-4-yl)propanoyl]amino]-3-naphthalen-2-ylpropanoyl]amino]-3-phenylpropanoyl]amino]hexanamide است.

فواید و عوارض جانبی

فواید:

• افزایش سطح هورمون رشد (GH): این عملکرد اصلی ایپامورلین است. افزایش GH می‌تواند منجر به اثرات مختلفی شود.

• رشد عضلات و افزایش توده عضلانی بدون چربی: با تحریک GH، ایپامورلین ممکن است رشد عضلات را افزایش داده و به کاهش چربی بدن کمک کند.

• بهبود ریکاوری: GH در ترمیم بافت نقش دارد، بنابراین سطوح بالاتر می‌تواند منجر به بهبودی سریع‌تر از تمرینات و آسیب‌ها شود.

• بهبود کیفیت خواب: آزادسازی GH به طور نزدیکی با چرخه‌های خواب مرتبط است و برخی از کاربران در هنگام مصرف ایپامورلین، خواب بهتر و عمیق‌تری را گزارش می‌کنند.

• تراکم استخوان: GH در سلامت و تراکم استخوان نقش دارد. ایپامورلین ممکن است به تقویت استخوان‌ها کمک کند.

• اثرات ضد پیری: بسیاری از مزایای مرتبط با ایپامورلین و افزایش GH اغلب به حالت جوان‌تر مرتبط هستند، مانند ارتجاعی‌تر شدن پوست و کاهش چین و چروک.

عوارض جانبی:

• واکنش‌های در محل تزریق: از آنجایی که ایپامورلین معمولاً از طریق تزریق زیر جلدی تجویز می‌شود، برخی از کاربران ممکن است در محل تزریق، قرمزی، درد یا تحریک را تجربه کنند.

• سردرد: این یک عارضه جانبی گزارش شده است، هرچند جهانی نیست.

• سرگیجه یا سبکی سر: برخی از کاربران ممکن است پس از تجویز، احساس سرگیجه موقت داشته باشند.

• تهوع: تهوع یکی دیگر از عوارض جانبی بالقوه است.

• حفظ آب: افزایش سطح GH می‌تواند منجر به احتباس آب موقت یا نفخ شود.

مزایا و معایب

مزایا:

• انتخاب‌پذیری بالا: ایپامورلین برای آزادسازی GH بسیار انتخابی است و از افزایش ناخواسته سطح کورتیزول و پرولاکتین که در برخی از GHRPهای دیگر دیده می‌شود، جلوگیری می‌کند. این امر خطر عوارض جانبی مرتبط با این هورمون‌ها مانند افزایش استرس و ژنیکوماستی را کاهش می‌دهد.

• محرک قوی GH: این یک ترکیب مؤثر و قوی برای افزایش سطح GH است.

• عوارض جانبی کمتر: در مقایسه با سایر ترشح‌کننده‌های هورمون رشد یا هورمون رشد انسانی سنتتیک (HGH)، ایپامورلین اغلب دارای نمایه عوارض جانبی مطلوب‌تر در نظر گرفته می‌شود.

معایب:

• عدم تأیید FDA برای افزایش عملکرد: ایپامورلین توسط FDA برای استفاده به عنوان داروی افزایش دهنده عملکرد تأیید نشده است. استفاده از آن در این زمینه، بدون برچسب و بدون نظارت پزشکی است.

• وضعیت قانونی و نظارتی: به دلیل استفاده از آن به عنوان داروی افزایش دهنده عملکرد، در بسیاری از سازمان‌های ورزشی، ماده ممنوعه است.

• هزینه: درمان‌های پپتیدی می‌تواند گران باشد.

• نیاز به تزریق: روش معمول تجویز از طریق تزریق است که می‌تواند برای برخی از افراد مانع باشد.

دوز و فرکانس

دوزهای معمول برای ایپامورلین از 200 میکروگرم تا 300 میکروگرم در روز متغیر است، که معمولاً به دو یا سه تزریق زیر جلدی تقسیم می‌شود. فرکانس اغلب 2 تا 3 بار در روز ذکر می‌شود تا آزادسازی پالس GH به حداکثر برسد. اغلب توصیه می‌شود که آن را با معده خالی مصرف کنید تا از تداخل با پاسخ طبیعی گرلین جلوگیری شود. یک پروتکل رایج این است که آن را صبح، بعد از تمرین و قبل از خواب تزریق کنید.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: ایپامورلین نیمه عمر حذف نسبتا کوتاهی در حدود 2 ساعت دارد. این بدان معنی است که نیمی از ترکیب در این بازه زمانی از جریان خون پاک می‌شود.

• زمان تشخیص: زمان تشخیص ایپامورلین می‌تواند متفاوت باشد، اما متابولیت‌های آن می‌توانند برای مدت طولانی‌تری نسبت به ترکیب اصلی قابل تشخیص باشند. پنجره تشخیص ایپامورلین به طور کلی تا 48 ساعت در خون یا ادرار است، اگرچه طیف‌سنجی جرمی پیشرفته می‌تواند گاهی اوقات این مدت را افزایش دهد.

اثرات استروژنی، پروژسترونی و پرولاکتین

• اثرات استروژنی: ایپامورلین یک پپتید است و هیچ اثر استروژنی (آندروژنی یا استروژنی) مستقیم ندارد. این به گیرنده‌های آندروژن یا استروژن متصل نمی‌شود و باعث عوارض جانبی مردانه شدن یا زنانه شدن نمی‌شود.

• اثرات پروژسترونی: ایپامورلین هیچ اثر پروژسترونی شناخته شده‌ای ندارد. این به عنوان پروژستوژن عمل نمی‌کند یا بر سطح پروژسترون تأثیر نمی‌گذارد.

• اثرات پرولاکتین: بر خلاف برخی از پپتیدهای GHS دیگر، ایپامورلین برای GH بسیار انتخابی است و آزادسازی پرولاکتین را به طور قابل توجهی تحریک نمی‌کند. این یک مزیت عمده است، زیرا افزایش پرولاکتین می‌تواند منجر به عوارض جانبی مانند ژنیکوماستی و اختلال عملکرد جنسی شود.

نسبت آنابولیک آندروژنی

نسبت آنابولیک آندروژنی اصطلاحی است که برای توصیف نسبت اثرات آنابولیک (ساخت عضله) به اثرات آندروژنی (مردانه شدن) استروئیدهای آنابولیک آندروژنی (AAS) استفاده می‌شود. از آنجایی که ایپامورلین یک استروئید نیست و هیچ اثر آندروژنی ندارد، نسبت آنابولیک آندروژنی ندارد.