Diandrol

دی‌اندرول (متاندرستنولون / متاندی‌انون)

چیست؟ دی‌اندرول نام تجاری استروئید آنابولیک متاندرستنولون است که معمولاً با نام‌های دیانابول یا دی‌بول نیز شناخته می‌شود. این یک مشتق مصنوعی تستوسترون است که در دهه ۱۹۵۰ میلادی توسعه یافت. این یکی از شناخته‌شده‌ترین و پرکاربردترین استروئیدهای آنابولیک خوراکی، به ویژه در زمینه‌های بدنسازی و افزایش عملکرد است. متاندرستنولون با اتصال به گیرنده‌های آندروژن در بدن عمل می‌کند که منجر به افزایش سنتز پروتئین، افزایش نگهداری نیتروژن و بهبود گلیکوژنولیز می‌شود. این اثرات به رشد قابل توجه عضلات و افزایش قدرت کمک می‌کنند.

فواید و عوارض جانبی

فواید:

• رشد سریع عضلات: دیانابول برای افزایش سریع و قابل توجه توده عضلانی، به ویژه هنگامی که با تمرینات مقاومتی ترکیب شود، بسیار مؤثر است.

• افزایش قدرت: کاربران اغلب افزایش قابل توجهی در قدرت عضلانی را تجربه می‌کنند که امکان انجام تمرینات سنگین‌تر و شدیدتر را فراهم می‌کند.

• بهبود ریکاوری: با افزایش سنتز پروتئین و نگهداری نیتروژن، می‌تواند ریکاوری عضلات را پس از ورزش‌های سنگین تسریع کند.

• بهبود استقامت: افزایش گلیکوژنولیز می‌تواند منجر به افزایش در دسترس بودن انرژی در طول فعالیت بدنی شود و به طور بالقوه استقامت را بهبود بخشد.

عوارض جانبی:

• هپاتوتوکسیسیتی (آسیب کبدی): دیانابول به عنوان یک استروئید خوراکی، 17-آلفا-آلکیل دار است که آن را برای کبد بسیار سمی می‌کند. استفاده طولانی مدت یا دوزهای بالا می‌تواند باعث آسیب شدید کبدی، از جمله تومورهای خوش‌خیم و بدخیم و نارسایی کبد شود.

• مشکلات قلبی عروقی: می‌تواند بر سطح کلسترول تأثیر منفی بگذارد، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) "بد" را افزایش داده و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) "خوب" را کاهش دهد. این خطر حمله قلبی و سکته مغزی را افزایش می‌دهد. همچنین می‌تواند منجر به فشار خون بالا شود.

• اختلالات هورمونی:

  • عوارض جانبی استروژنی: متاندرستنولون به دلیل تبدیل به متیل استرادیول (نوعی استروژن) از طریق آنزیم آروماتاز، دارای فعالیت استروژنی متوسط است. این می‌تواند منجر به عوارض جانبی مانند ژنیکوماستی (رشد بافت پستان در مردان) و احتباس آب شود.

  • عوارض جانبی آندروژنی: با وجود داشتن نسبت آندروژنی کمتر از تستوسترون، هنوز هم می‌تواند باعث ویریلیزاسیون (توسعه ویژگی‌های مردانه) در زنان شود، از جمله صدای بم‌تر، افزایش موهای صورت و بدن و بزرگ شدن کلیتوریس. در مردان، می‌تواند باعث آکنه، طاسی با الگوی مردانه و سرکوب تولید طبیعی تستوسترون شود که منجر به آتروفی بیضه (کوچک شدن بیضه‌ها) و تعداد کم اسپرم می‌شود.

مزایا و معایب

مزایا:

• برای افزایش سریع عضلات و قدرت مؤثر است.

• مصرف خوراکی برای برخی از کاربران راحت است.

• از نظر تاریخی، یکی از اولین و در دسترس‌ترین استروئیدها بود.

معایب:

• خطر بالای آسیب شدید کبدی.

• خطرات قابل توجه قلبی عروقی.

• عوارض جانبی متعدد و بالقوه برگشت‌ناپذیر مرتبط با اختلالات هورمونی.

• تولید هورمون طبیعی بدن را سرکوب می‌کند.

• بیشتر وزنی که افزایش می‌یابد، اغلب احتباس آب است که پس از قطع مصرف از بین می‌رود.

دوز و فراوانی

هیچ دوز پزشکی تایید شده‌ای برای دی‌اندرول برای افزایش عملکرد وجود ندارد. در زمینه‌های پزشکی تاریخی، دوزهای مربوط به شرایطی مانند پوکی استخوان یا تحلیل رفتن عضلات معمولاً کم بود (به عنوان مثال، 2.5 تا 20 میلی‌گرم در روز). با این حال، برای اهداف افزایش عملکرد، کاربران غیر پزشکی از دوزهای بسیار بالاتر، اغلب در محدوده 15 تا 50 میلی‌گرم در روز استفاده می‌کنند. به دلیل نیمه عمر کوتاه آن، فرکانس معمولاً در طول روز تقسیم می‌شود.

نیمه عمر و زمان تشخیص

• نیمه عمر: نیمه عمر متاندرستنولون نسبتاً کوتاه است، تقریباً 3 تا 6 ساعت. به همین دلیل است که کاربران اغلب چندین دوز در طول روز مصرف می‌کنند تا سطح پایدار خون را حفظ کنند.

• زمان تشخیص: به دلیل متابولیسم آن، متاندرستنولون می‌تواند برای مدت طولانی، معمولاً حدود 5 تا 6 هفته پس از آخرین مصرف، در ادرار تشخیص داده شود. این می‌تواند بسته به متابولیسم فردی، دوز و مدت زمان مصرف متفاوت باشد.

اثرات استروژنیک، پروژسترونی و پرولاکتین

• اثرات استروژنیک: دی‌اندرول یک استروئید آنابولیک-آندروژنی قوی است. مکانیسم اصلی عملکرد آن، اتصال قوی آن به گیرنده آندروژن است که آنابولیسم (ساخت عضله) و اثرات آندروژنی متوسط (توسعه ویژگی‌های مردانه) را تقویت می‌کند.

• اثرات پروژسترونی: متاندرستنولون هیچ فعالیت پروژسترونی ندارد.

• اثرات پرولاکتین: متاندرستنولون به طور مستقیم سطح پرولاکتین را افزایش نمی‌دهد. با این حال، افزایش سطح استروژن ناشی از آروماتیزاسیون دی‌اندرول می‌تواند به طور غیرمستقیم منجر به افزایش پرولاکتین شود. سطح بالای پرولاکتین می‌تواند به عوارض جانبی مانند ژنیکوماستی و اختلال نعوظ کمک کند.

نسبت آنابولیک-آندروژنی

نسبت آنابولیک-آندروژنی متاندرستنولون معمولاً بین 1:1 و 1:8 ذکر می‌شود، و اکثر منابع نشان می‌دهند که بیشتر از آندروژنی، آنابولیک است. برای مقایسه، تستوسترون نسبت 1:1 دارد. لازم به ذکر است که این نسبت‌ها اغلب بر اساس مطالعات حیوانی هستند و می‌توانند در پاسخ انسان متفاوت باشند.